அப்பன் கவிதைகள்

அந்தப் பிராந்தியத்திற்கே அழகூட்டும் அப்பன்ராஜ் சலூனில் ஒரு பிட்டு கவர்ச்சிப் படம் கிடையாது. திரும்பிய பக்கமெல்லாம் பூதம் காட்டாத கண்ணாடி. இளையராஜா அபிமானி. உத்தரத்தில் வேதாளமாய்த் தொங்கும் செட்டில் முப்பொழுதும் ”நெஞ்சுக்குள்ள இன்னாரென்று..” ரேஞ்சுக்கு மெலடி ஓடும். தலைக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்துகொள்ளும் ஞாயிற்றுக்கிழமைகள் கொண்டாட்டமானவை. அன்று வெயிட்டிங் ஸ்டூல்கள் வாசல் வரை நீண்டிருக்கும். Naked eyeயால் பார்த்தாலே ஒன்று இரண்டு என்று விரல் விட்டு எண்ணுமளவிற்கு முடி வளர்ந்திருக்கும் வழுக்கைத் தலையர்கள் கூட மாசம் ஒருமுறை சிரம் சாய்க்க அங்கே வர ப்ரியப்படுமளவிற்கு கஸ்டமர் சர்வீஸ் அப்பனின் பேச்சில்தான்.

திருமலா போல முண்டியடிக்கும் கூட்டமிருந்தாலும் “அஞ்சு நிமிஷமாகும். உட்காருங்க...” என்று சிரிப்பில் ஸ்டூலோடுக் கட்டிப்போட்டுவிடுவார். அவசரம் என்று கிளம்புவர்களை “ஒரு டீ சொல்லட்டா பாஸு?” என்று விருந்தோபசாரம் பண்ணுவார்.

இன்றைக்குப் பொதிகையிலிருந்து கடன் வாங்கி குடியரசுதின நிகழ்ச்சிகளை ஒளிபரப்பிய ஜெயா ஓடிக்கொண்டிருந்தது. மயிலாட்டம் ஒயிலாட்டம் பொய்க்கால் குதிரை என்று எல்லா ஆட்டபாட்டத்திற்கும் பாரதியின் எடுத்தகாரியம் யாவினும் வெற்றியில் “வெற்றி....வெற்றி....” என்று வெற்றிக்குப் பன்ச் கொடுத்து எட்டுத்திக்கும் ஒலிக்கும்படி ட்ரம்ஸ் மேளம் என்று தட்டியெடுத்தார்கள். காலையில் தடதடவென்று வெற்றிமேளம் கேட்பது சுகமாகத்தானிருந்தது.

”பாரதியாரு தானே?”
“ம்...அவருதான்...அப்பன்”
“மியூசிக்கு இல்லைனா கூட வெற்றி..வெற்றின்னு பாட்டை மட்டும் அந்த டெம்ப்போல பாடும் போது அப்படியே நரம்பெல்லாம் முறுக்கிக்குதுல்ல...”

அப்பனிடம் தலையைக் கொடுத்துவிட்டு ஸ்விங் சேரில் உட்கார்ந்திருந்த தாத்தாவிற்கு அஜீரணக் கோளாறு போலிருக்கிறது. பேதி புடுங்கும் கண்களோடு “யப்பா.. வேலையைப் பாருப்பா...” என்று துரிதப்படுத்தினார். ரெண்டாவது சேருக்கு வேலைக்கு வரும் பையன் வரவில்லை. ஒற்றை ஆளாய் சமாளித்துக்கொண்டிருந்தாலும் புன்னகைத்துவிட்டு காடாய் வளர்ந்திருந்த அவர் தலையில் சுதந்திரமாகக் கத்தரியை ஓடவிட்டார்.

”நட்ட நடு நிசியில் தெரியும் நட்சத்திரங்களடி... அமர்க்களமான ஒண்ணு...” கத்தரி பிடித்த கையின் “சிக்..சிக்..சிக்க்”கொலி இசைக்கு நடுவில் என்னிடம் உபரிப் பேச்சு.

ஜெயாவில் அலங்கார வண்டிகள் சாதனைகளைப் பறைசாற்றி அணிவகுத்துக்கொண்டிருந்தன.

ஒன்பது மணிக்கு அஸிஸ்டெண்ட் பையன் மொள்ள உள்ளே வந்தான். ஜீன்ஸில் டிஷர்ட்டில் துள்ளினான். கண்ணில் முதலாளித்தனம் தெரிந்தது. அதற்குள் FIFO வில் இரண்டு பேரை ஸ்விங் சேரில் அமரவைத்துப் போர்த்திப் போர்த்திக் கிராப்படித்துத் தள்ளியிருந்தார். ஏன் லேட்டு என்று அப்பன் கேட்பதற்குள்ளாகவே

“காலேலேர்ந்தே ட்ரை பண்றேன். உங்க மொபைலு ரீச்சே இல்லைண்ணே. சுச்சாஃப் ஆயிருக்கு..”

”இல்லேயாப்பா...”

”இங்க பாருங்க...” டயல் செய்தான். ஸ்பீக்கரில் போட்டான். “நீங்கள் தொடர்பு கொள்ளும் எண் தொடர்பு கொள்ளும் நிலையில் இல்லை அல்லது ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்யப்பட்டுள்ளது” என்று பெண்குரல் கரகரவென்று கேட்டது.
”சரி.. அவருக்குப் பாரு...” என்று ஒரு இளைஞரை சேரில் ஏற்றிவிட்டார். ”ஆஃப் பண்ணி ஆன் பண்ணிப் போடு” என்று மொபைலை நோண்டிக்கொண்டிருந்த ஆசாமி ஐடியா கொடுத்தார்.

எனக்கு முடித்துக்கொண்டு வரும் போது கேட்டேன். “கோவம் வர்றதில்லையா அப்பன்?”. ஹாப்பிடெண்ட் பற்கள் தெரியச் சிரித்துவிட்டு “என்னாத்த கோவப்படறது? எதுக்கு கோவப்படறது? நொம்ப பார்த்தோம்னா அல்லாத்துக்கும் கோவப்பட்டுகிட்டுதான் இருக்கணும். வேலைக்காவாது. நா விட்டுடறது...” என்றபோது கத்தரி பிடித்த பக்கிரி சாமியார் மாதிரி தெரிந்தார் அப்பன். அழகாக்கியதற்கு கூலி கொடுத்தேன். வாங்கிக் கல்லாவில் போட்டுக்கொண்டு....

“பாரதியாரு.. பைகவனுக்கருள்வாய்..னு ஒரு பாட்டு எழுதியிருக்காரு.. ரொம்ப நாளிக்கு முன்னாடி படிச்சது. திங்கறதுக்கு வரும் புலியைக் கூட அன்போடு போற்றுவாய்னு ஒரு வரி வரும்...எல்லாமே அது மாதிரிதான்....” என்றதற்கு “நீ கவிதையெல்லாம் எழுதினியே.. அப்பன்.. வீட்ல பரண்ல இருக்கா?” என்று கேட்டேன்.

“இங்கதான் இருக்கு பாருங்க...” என்று இரண்டு டயரிகளை எடுத்துக் கையில் கொடுத்தார். ச்சும்மா புரட்டினேன். நிறைய ஒற்றும் குறில் நெடில்களும் தடுமாறின. ஆனாலும் ஒன்று இழுத்தது. எங்கிருந்தோ இன்ஸ்பயர் ஆகியிருக்கவேண்டும். இருந்தாலும்......

“வீழாமல் வாழ்ந்தேன் என்பது சரித்திரமல்ல.
வீழ்ந்தும் வாழ்ந்தேன் என்பதே சரித்திரம்”

“உங்க கிட்ட தமில் ஃபாண்ட் இருக்கா? இதுமாதிரி ரெண்டு டயரி ஃபுல்லா இருக்கு. ஃப்ரீயா இருக்கும் போது....”

தலையாட்டிக்கொண்டே வந்தேன். ஒருநாள் அப்பன் கவிதைகளை அடிச்சுத் தரணும்.

அமி ராக்ஸ்!

அமி ராக்ஸ்!
=========
டிஃபன் சாப்பிட்ட கையின் ஈரம் காய்வதற்குள் அசோகமித்திரனின் 1945ல் இப்படியெல்லாம் இருந்தது... என்ற புஸ்தகத்தைக் கையிலெடுத்தேன். முன்னட்டையில் ஈரம் பட்டதும் வேஷ்டியில் கையைத் துடைத்துக்கொண்டு கடைசி அட்டையைப் பிரித்தேன். ”அமுதசுரபி, பிப்ரவரி 2011” என்று கடைசி வரியில் போல்டாக அச்சிட்டிருந்தார்கள். அமியின் சிறுகதைத் தொகுப்பு.

புது மாப்பிள்ளையை மலைப்பாம்பு விழுங்கக் காத்திருக்கும் ஜோதிட கர்ண பரம்பரைக் கதையைப் படித்தேன். ஒரு நிமிடம் படித்ததை நினைத்து ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டேன். மாப்பிள்ளையைக் காப்பாற்றிய அந்த மணப்பெண்ணின் புத்தி சாதுர்யத்தை கதையாக வடித்திருந்தது அற்புதமாக இருந்தது. அவளும் இன்னொரு ஜோதிடரின் மகள்.

சிரித்துக்கொண்டு பின்பக்கமாகவே அடுத்த கதைக்குள் சுதந்திரமாக நுழைந்தேன். அது “குழந்தைகள் இறக்கும் போது..” என்கிற துக்கக் கதை. சம்பகம் என்கிற சம்பூர்ணம் குழந்தையாகவே இறந்து போகும்போது அவளுடைய அண்ணா தங்கைகளை அறைக்குள் போட்டு பூட்டிவைத்த அம்மாவை அண்ணனாகிய மணி கடைசியில் கட்டிக்கொள்வதோடு கதை முடிந்தது. குழந்தையிலே சம்பகம் வியாதியால் பட்ட பாடும் அம்மா அப்பாவின் பரிதவிப்பையும் எழுதியிருந்தார். மனம் கனத்தது.

அப்படியே அதற்கு முன்னாலிருக்கும் கதையின் கொல்லைப்புறம் வழியாக இன்னும் கொஞ்சம் தூரம் புரட்டினேன். யாரோ தாயாதிகள் அனுபவிக்கும் தன்னுடைய கிராமத்து வீட்டிற்கு வருபவருடைய கதை. தங்குவதற்கு இடமளிக்கிறார்கள். சாப்பாடு போடுகிறார்கள். ஸ்வாதீனமாக அங்கே இருக்க முடிகிறது. வீட்டில் தனக்கும் பங்குண்டு என்று எப்படிச் சொல்வது என்று எண்ணிக்கொண்டிருக்கிறார். மீண்டும் ஊருக்குக் கிளம்புவதற்கு முன்னர் ஊர்க்கோடியிலிருக்கும் கோயிலுக்கு செல்கிறார். கோயில் இருளோ என்று கிடக்கிறது. வெளிப்பிரகாரம் சுற்றுகிறார். கடைசி பிரகாரம். அப்பிரதக்ஷிணமாக யாரோ எதிரில் வருகிறார்கள். பஞ்சகச்சம் கட்டியிருக்கிறார்கள். எதிரில் வருபவர் இவர் மேலே மோதுவது போல வருகிறார்.

பக்கத்தில் வந்தவுடன் நெற்றி சுருங்கி யாரென்று பார்க்கிறான். கன்னத்தில் அறைந்தது போல அடையாளம் தெரிந்தது என்று அமி எழுதியிருக்கிறார். யாராக இருக்கும் என்று நினைக்கிறீர்கள்?

அவருடைய செத்துப்போன அப்பா!

”கோயிலாக இருந்தாலென்ன? பழைய கட்டடத்துக்கெல்லாம் தனியாக போகக்கூடாது” என்று சித்தி சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள் என்று முடிக்கிறார்.

தனக்கு பங்குண்டு என்று இவர் வந்திறங்கிய வீடு பழைய வீடுதான். பழைய கட்டடந்தான்.

’வாட்ச்’சாளே!

”ஸ்கூலுக்கு வாட்ச் கட்டிண்டு போகாதே!”

“ஏம்ப்பா? வினயா மட்டும் கட்டிக்கறாளே...”

“அவ கட்டிக்கலாம். உன்னை விட பெரிய க்ளாஸு...”

“நானும் கட்டிக்கலாம்.. எனக்கும் மணி பார்க்கத்தெரியும்..”

“இல்லம்மா.. அவளுக்கு இன்னிக்கி பரீட்சை..”

“எனக்கும் பரீட்சை...”

“உனக்குத் தேவையில்லைம்மா... க்ளாஸ்லதானே இருக்கப்போறே.. ஸ்கூல் வுட்ட உடனே பஸ்ல ஏறி வந்துடப்போறே...”

“டீச்சர்லாம் எப்பவும் க்ளாஸ்லதான் இருக்கா... அவங்களும் ஸ்கூல் விட்ட உடனே என்னோட பஸ்ல ஏறி ஆத்துக்குப் போயிடறா.. அவா மட்டும் கட்டிக்கலாமா?”

“அவாளுக்கு ப்ரீயட் முடியறதுக்குள்ளே பாடம் நடத்தணும். அதனால கட்டிண்டிருப்பா...”

“நானும் அதுக்குதான் கட்டிண்டிருக்கேன்..”

“எதுக்கு? நீயும் பாடம் சொல்லிக்குடுக்கிறியா?..”

“இல்ல... மாத்ஸ் ப்ரீயட்ல தலை வலிக்கும். எப்படா முடியும்னு மணியைப் பார்த்துண்டிருப்பேன்...”

என்ன சொல்வதென்று புரியாமல் பஸ் ஸ்டாப்பில் நின்றுகொண்டிருந்தேன். “பை...ப்பா..” என்று டாட்டா காட்டிவிட்டு சென்றுவிட்டாள் சின்னவள். வாயாடி!