அரிவாள் உருவும் ஓசை காதை கரகரவென்று அறுக்க கழுத்தை திருப்பினான் பாலு. பண்ணையாள் பரமன் முண்டாசுடன் முண்டா தட்டி ஐயனார் போல கையில் வீச்சருவாளுடன் வீசுவதற்கு தயாராய் நின்றுகொண்டிருந்தான். அவன் ஆறங்குல மீசை அரையங்குலம் துடித்தது. பிசாசு உலவும் இரவு நேரங்களில் மது, மவுக்கும் துவுக்கும் நடுவில் கால் போட்டது போன்ற லாஹிரி வஸ்த்து சப்ளைகளில் பாலுவின் தேவை அறிந்து அவன் மனம் நோகாமல் அந்த இச்சைகளை நிறைவேற்றி வைப்பவன். குடியிரவுகளில் முதல் கோப்பைக்கு காலுக்கு கீழேயும் மூன்றாம் கோப்பைக்கு எதிர் சேரில் அட்டானிக்கால் போட்டும் ஆறாம் கோப்பைக்கு "ழேய் பாழு.." என்று இடுப்பிலிருந்து வேஷ்டி நழுவ எழுந்திருந்து தோளில் கைபோட்டும் உரிமையுடன் கட்டி அழைப்பவன். பரமன் பாலுவுக்கு பாங்கான வேலையாள் ரூபத்தில் இருக்கும் கையாள்.
"டேய்.. எங்க கிளம்பிட்ட.."
"தம்பி.. இதைக் கேட்டுட்டு என்ன சும்மா இருக்க சொல்றீங்களா.." என்று பரம விசுவாசத்துடன் கேட்டான் பரமன்.
"என்ன பண்ண போரே!"
"அந்தப் பயல ரெண்டு கூரா வகுந்துடறேன்.."
"உம்... நீ போய் வெட்ற வரைக்கும் அவன் கை பூப்பறிக்க போகுமா?"
"என்ன தம்பி இப்படி கேட்டுப்புட்டீங்க. இந்தப் பரமன் அருவாளுடன் ஓங்கின கையை கால்,கை, தலை பார்க்காம கீல இறங்கினதில்லை." என்று ஆவேசப்பட்டான்.
"ச்சே.ச்சே.. இப்ப இதுக்கு நாம அருவாள் தூக்கறது சரிப்படாது" என்று விஷமமாக உள்ளர்த்தத்தோடு பார்த்தான் பாலு. எஜமானன் ஏதோ புதுத் திட்டம் தீட்டியிருக்கிறான் என்று அந்த பார்வையிலேயே புரிந்து கொண்டான் பரமன்.
"க்கும்.." என்று ஒரு தொண்டை செருமலுடன் வேஷ்டி மேல் ஜான் அகல பச்சை பெல்ட்டை சுற்றி கட்டியவாறே நிலை வாசலை தாண்டி வெளியே வந்தார் தங்கராஜ். மாமா டவுனுக்கு கிளம்புகிறார். வெளியே வரும் போது கனைப்பது மகன் பாலுவுக்கு சிக்னல். திண்ணையில் உட்கார்ந்து பீடி சிகரெட்டு பிடித்துக்கொண்டிருந்தால் நான் வரும்போதாவது ஓரமாக ஒதுங்கிக்கொள் என்பதற்காக. அவனிடம் தன் சுயமரியாதையை தக்க வைத்துக்கொள்வதர்க்காக மிகவும் பிரயத்தனப்பட்டார். பரமன் கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் கையிரண்டையும் பின்னால் கட்டி அருவாளை மறைத்துக்கொண்டான்.
"ஏலே.. பாலு.. டிபன் திங்க வரலையா." என்று கடமையாய் வீட்டினுள் அழைத்தாள் அவனைப் பெற்ற புண்ணியவதி. புல்லட் அடியில் படுத்திருந்த ராஜபாளையம் காதை தூக்கி எஜமானனை நிமிர்ந்து பார்த்துவிட்டு திண்ணையில் ஏறி வாலை சுருட்டிப் படுத்துக்கொண்டது.
"பரமா மத்தியானம் சாப்பாட்டை லாட்ஜுக்கு கொண்டு வந்துடு" என்று உத்தரவு பிறப்பித்து ராஜா மோஸ்தர் செருப்பணிந்த காலால் ஓங்கி உதைத்து புல்லட்டை உயிர்ப்பித்தார். உதைத்தபோது விலகிய வேஷ்டியை இழுத்து கசங்காமல் முன்னே சொருகிக்கொண்டார். வெள்ளைக் கதர் சட்டையின் மொடமொடப்பு "விஷ்..விஷ்" என்று காற்றைக் கிழிக்க தெரு திரும்பி வண்டியை முடுக்கி பறந்தார். டவுனில் சேக்காளி கருப்பனின் P.K.R லாட்ஜ்ஜில் ரூம் நம்பர் 101-ல் தான் நித்யமும் பகல் முழுவதும் வாசம். சாயந்திரம் ஆறேழு மணிக்குமேல் டவுன் ரத்னா ஸ்வீட்ஸ் கடையில் ஸ்பெஷல் தூள் பக்கோடா வாங்கிக்கொண்டு வீடு வந்து சேருவார். டி.வி, நாடகம், சினிமா, பாட்டு போன்ற கேளிக்கைகைகளை அவர் சிறுவயதிலாவது அனுபவித்து இருப்பாரா என்பது சந்தேகம்தான். அவருக்கு எப்போதும் பேச்சுதான் மூச்சு. அதுவும் ஒன்றுக்கும் உதவாத அரசியல் பேச்சு.
அந்த வாரம் முழுவதும் இயற்கைக்கு எந்த பங்கமும் இல்லாமல் சூரியனின் உதயமும், அஸ்தமனமும் சுமூகமாக நடந்தது. பாலு வழக்கம் போல இரவுகளில் மூக்கு முட்டக் குடித்து வாந்தி எடுத்து திண்ணை விளிம்பில் மல்லாக்க படுத்து மட்டையானான். டவுனில் பல ரகசிய இடங்களில் எழில்-சிவா காதலர் சந்திப்பு நடந்தது. காதலும் திருமணமும் பற்றி பாப்பையா வைத்து பட்டிமன்றம் போடும் அளவிற்கு இருவரும் காரசாரமாக விவாதித்தார்கள். தினமும் தங்கராஜ் மாமா தவறாமல் P.K.R போய் வந்தார். பெரிய பண்ணையில் நாலு வேலி நாற்று நட்டார்கள். சிறிய பண்ணையில் இரண்டு வேலி களை பறித்தார்கள். ஊரில் சிலர் வயலுக்கு உரமிட்டார்கள். பலர் திருப்தியாக மூக்கைப் பிடிக்க சாப்பிட்டார்கள். எல்லோரும் தூங்கினார்கள். ஆனால் சாப்பிடுவதும், தூங்குவதும் எழிலுக்கு மட்டும் வெறுத்தது. சாப்பாடு வேப்பங்காயாக கசந்தது. முகம் பறித்து மூன்று நாள் ஆன ரோஜாப் பூ போல வாடியது. கவலையினால் கண் மூடாமல் கனவுகளில் மட்டுமே தூங்கினாள்.
பாலு எந்த நேரமும் குடித்துவிட்டு வீட்டு வந்து நடு வீதியில் நின்று ரகளை செய்யலாம். அப்பாவின் காதுகளுக்கு விஷயம் எட்டலாம். வீட்டில் நம் காதல் அம்பலம் ஆகி அமர்க்களப்படலாம். "நீ ஓடிப்போனா ஓடுகாலி தங்கச்சிய எவன்டீ கட்டிப்பான்" என்று தன்னை சுவற்றில் முட்டி மூக்கை உறுஞ்சி அழுதுகொண்டே அம்மா கேள்வி கேட்கலாம். சகோதரப் பாசத்தில் அம்மா போய் தன் அண்ணன் தங்கராஜிடம் அவர் பிள்ளையை மாப்பிள்ளையாய் கேட்கலாம். அந்தக் கேடுகேட்டவனும் வெட்கம் மானத்தை அடமானம் வைத்து விட்டு தனக்கு தாலி கட்டலாம். சிவா இளமையிலே சோக தாடி வளர்க்கலாம். குடித்து குடித்து தேவதாஸ் ஆகலாம். வாழ்வே மாயம் பாடலாம். ரோடில் புழுதியில் புரளலாம். 'ஃபுல்'லானாலும் புருஷன் என்று நமக்கிட்ட பத்தினி தர்மப்படி நாமும் பாலுவுடன் குடும்பம் நடத்தலாம். இதயம் செத்த சதைப் பிண்டமாக அவனோடு படுத்து ஆசைக்கும் ஆஸ்த்திக்கும் புள்ளை குட்டி பெத்துப் போட்டு நடைப்பிணமாக வாழலாம். இப்படி பல 'லாம்.."களில் லயித்து இருந்தவளை
"ஏ எழில்" என்று தொட்டுக் கலைத்தாள் தமிழ்.
"........"
"ஏய் உன்னத்தான்டி.."
பதிலேதும் பேசாமல் தண்ணீருக்குள் முகம் பார்த்துக்கொண்டு அந்தச் சிறிய வாய்க்கால் கல்வெர்ட் மேல் உட்கார்ந்திருந்தவளை தோளைப் பிடித்து திருப்பினாள். கீழே வாய்க்கால் அவள் கண்களில் குளம்.
"எவ்ளோ நேரமா தேடிக்கிட்டு இருக்கோம். இங்க உக்காந்து என்ன பண்ணிக்கிட்டு இருக்கே. இன்னிக்கி கடைசி நாள் திருவிழா. வா போயிட்டு வரலாம்."
வானத்தில் இவள் சோகம் தெரியாத முழுநிலா தள்ளி நிற்கும் மேகத்தை பார்த்து சிரித்துக்கொண்டிருந்தது. கீழே வாய்க்காலில் தண்ணீர் சலசலத்து கும்மாளமடித்தது. வாய்க்கால் ஓர நாணல் அந்த கும்மாளத்துக்கு வளைந்து ஆடி டிஸ்கோ நடனம் ஆடியது. எதையும் ரசிக்க மனமில்லாமல் அரைமனதாய் அந்த ஆத்தாளை தரிசிக்க எழுந்தாள்.
*
அரை மைல் தூரத்திலேயே "டட..டம்...டட..டம்..." என்ற அந்த உடுக்கையடி விண்ணைப் பிளந்தது. தமிழகத்தின் பிரதான தாளம். கோயில் வாசல் அரசமரத்தடி ஊர் ஜனங்களின் ஆக்கிரமிப்பில் ஜேஜேவென்று இருந்தது. ஒரு ஒதுக்குப்புறமான இடத்தில் காடா விளக்கில் தகர டப்பாக்குள் கட்டை சுற்றி ராஜா, ராணி மேல் வைத்து காலிக் கைலிகள் சூழ அஞ்சுக்கு பத்து, பத்துக்கு இருபது சூதாட்டம் கனஜரூராக நடந்தது. பத்து ரூபா அஞ்சு ரூபா பிளாஸ்டிக் சாமான்கள் கடையில் டீ வடிகட்டியும், சோப்பு டப்பாவும் விற்பனையில் முதலிடம் பிடித்தன. சைக்கிளில் கட்டிய ஜோக்கர் பொம்மையின் வயிற்றிலிருந்து ரப்பர் போல இழுத்து இழுத்து கடிகாரமும், தேளும் ஜவ்வு மிட்டாயில் செய்து குழந்தைகள் கையில் கட்டிக்கொண்டிருந்தார் மிட்டாயினால் கை ரோஸ் கலரான ஒரு முதியவர். குருவி காக்கா இதய வடிவ சிகப்பு பலூன்களும், குரங்கு வால் பலூனும் அமோகமாக விற்பனையாயின. பலூன் தனக்கு கிடைக்காத ஒரு பொடிப் பயல் "வீல்...வீல்" என்று அழுது அதகளப் படுத்திக் கொண்டிருந்தான். மரத்தடி தாண்டி இரவு இன்னிசை விருந்திற்கு "ஹலோ.ஹலோ." என்று மேடை மேலே நின்று அமைப்பாளர்கள் மைக் டெஸ்ட் செய்துகொண்டிருந்தார்கள். நாலு பெட்ரோமாக்ஸ் விளக்கு ஆற்றோரம் கரையில் வைத்து "புஸ்.புஸ்." என்று ஊதி ஒழுங்காக பற்றவைக்க சீர் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். தீ மிதிக்கு இரண்டடி அகலம் இருபதடி நீளம் பள்ளம் வெட்டி தணல் போட்டிருந்தார்கள். ஐந்தாறு பேராய் அதனருகில் நின்று தீப்பொறி பறக்க விசிறிக் கொண்டிருந்தார்கள். பூசாரி சுறுசுறுப்பாய் கோயிலின் உள்ளே வெளியே காரணமின்றி எதற்கோ திரிந்தார். நண்பிகள் புடை சூழ எழிலும், தமிழும் திருவிழா கூட்டத்திர்க்குள் இரண்டற கலந்தார்கள்.
சிவாவும் கதிரும் மைக் செட் கட்டிய இடத்திற்கு அருகில் நின்று ஊர்க் கதை பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். எழிலுக்கு முதுகு காட்டி சிவாவைப் பார்த்து நின்றுகொண்டிருந்த கதிருக்கு சிவா கண்ணில் எழில் வழிந்தது. கரடியாய் இருக்க விரும்பாமல் "நா வரேன்டா..." என்று பெருந்தன்மையாய் ஒதுங்கினான்.
"ஏய்.இங்க பாரேன்..." என்று எழிலின் கையைப் பிடித்து சட்டென்று இழுத்துக் கொண்டு ஆர்கெஸ்ட்ரா மேடை பக்கம் போனாள் தமிழ். போகும் வழியில் சற்றே திரும்பி சிவாவை பார்த்து அழகாகச் சிரித்தாள் தமிழ். இந்த திடீர் பளீர் புன்னகையால் சிவா ஒன்றும் புரியாமல் குழம்பினான். கூட்டம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அச்சுவெல்லக் கட்டி மொய்க்கும் சிற்றெறும்பு போல அதிகரித்தது. மாட்டுவண்டிகளும், சைக்கிள்களும், மோட்டார் சைக்கிள்களும் சாலையின் இருமருங்கும் சாரைசாரையாய் குவிந்தன. பட்டணத்து ஆர்க்கெஸ்ட்ரா இசைப் பிரியர்கள் அவ்வளவு பேரையும் காந்தம் போல இழுத்திருந்தது. எல்லாவற்றையும் பார்த்துக்கொண்டு ஆத்தாள் புஷ்பாலங்காரத்தில் சிவனேன்னு இருந்தாள்.
"இன்னும் சரியாக அரை மணி நேரத்தில் ஸ்ருதியும் லயமும் ஆர்க்கெஸ்ட்ரா ஆரம்பிக்கப் போகிறது. அனைவரும் திரளாக வந்திருந்து இன்னிசையை ரசித்து ஆத்தாளின் அருளைப் பெற அழைக்கிறோம்" என்று புதிதாக முதன்முறை மைக் பிடித்த ஒருவன் ஆர்க்கெஸ்ட்ரா கேட்டால் அம்பாளின் அருளைப் பெறலாம் என்ற ரீதியில் தத்துபித்தென்று உளறினான்.
"இங்க கொஞ்சம் வரீங்களா..."
தனியாக தமிழ் மட்டும் வந்து சிவாவை ஒதுக்குப்புறமாக அழைத்தாள். மந்திரத்துக்கு கட்டுப்பட்டவன் போல வாயைத் திறக்காமல் தமிழைப் பின்தொடர்ந்தான்.
ஆர்க்கெஸ்ட்ரா மேடை தாண்டி இருநூறு முன்னூறு அடிகளில் இருந்த ஒரு வளர்ந்த நெடிதுயர்ந்த தென்னைமரத்தின் பின்னால் அழைத்துச் சென்றாள். தென்னை மரத்தின் தலை மேலே நிலா காய்ந்தது. எழில் அங்கே தனக்காக காத்திருக்கிறாள் போலிருக்கிறது என்ற ஆசையில் நாக்கை தொங்க போட்டுக்கொண்டு தமிழ் பின் சென்றான். தீ மிதி தொடங்கிவிட்டதற்கான அறிகுறியாய் உடுக்கடியும், பெண்கள் குலவை இடும் சத்தமும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அதிகரித்தது. மரத்திற்கு பின்னால் வந்ததும் ஒருவரையும் அங்கே காணாமல்
"என்ன?" என்று சந்தேகமாய்க் கேட்டான் சிவா.
"எனக்கு சுத்தி வளச்சு பேசத் தெரியாது. உங்க கிட்ட நேரடியாவே கேக்கறேன். நீங்க எழில லவ் பண்றீங்களா?" பொட்டில் சுட்டார்ப் போல டப்பென்று கேட்டாள் தமிழ்.
"ஆமாம்."
"கல்யாணம் கட்டிப்பீங்களா?"
"நிச்சயமா. அதிலென்ன சந்தேகம்"
"அதுக்கப்புறம் என்னையும் கட்டிப்பீங்களா?"
அதிர்ச்சியில் உறைந்தான் சிவா.
"எ....எ.....என்ன சொல்றீங்க?" கேட்க நா எழவில்லை.
"வார்த்தையில அதிர்ச்சி இருந்தாலும் மனசுக்குள்ள மகிழ்ச்சியா இருக்குல்ல... ஒரே கல்லுல ரெண்டு மாங்கா... இல்ல.."
"நீங்க என்ன சொல்றீங்க.. எனக்கு ஒன்னும் புரியலை.."
"புரியும்படியா சொல்றேன் கேட்டுக்குங்க. எங்க வீட்ல துரதிர்ஷ்டமா பொறந்த ரெண்டாவது பொண்ணு நான். எப்பவும் எனக்கு எழில் உபயோகப்படுத்தின பழைய பொருள் தான் கிடைக்கும். அப்பாவுக்கு அவங்க தங்கைகளுக்கு கல்யாணம் கட்டுன கடன் இருந்ததால ஒரே பணக் கஷ்டம். எனக்கு மனக் கஷ்டம். இதை சொல்ல வெக்கப்படலை. சில சமயம் அவளோட கரை படிஞ்ச ஜட்டி கூட உபயோகிச்சிருக்கேன். சின்ன வயசில இதைப்பத்தி எனக்கு மனசுல ஒன்னும் பெருசாப்படலை. ஆனா நாள் ஆக ஆக எனக்கு ரொம்ப வெறுப்பா வந்திச்சு. வாழ்க்கையில நமக்குன்னு புதுசா ஒண்ணும் கிடைக்காதான்னு ஏங்க ஆரம்பிச்சேன். என்னோட ஃபிரண்ட் கீதாவோட அண்ணன் கல்யாணத்துல உங்களைப் பார்த்துட்டு முதல் பார்வையிலேயே என் மனசை பறி கொடுத்தேன். உங்க கிட்ட என்னோட லவ்வ சொல்ல விடாம இந்த பாழாப் போற வெட்கம் இவ்வளவு நாளா தடுத்துச்சு. போன வாரம் ஒரு நாள் பஸ்சுக்கு போகும் போது எங்க மாமாப் பையன் உங்களோட லவ்வ என் கிட்ட போட்டு உடைச்சுட்டான். இனியும் தாமதிக்கக் கூடாதுன்னு நினச்சு டவுன்ல பஸ் ஸ்டாண்ட் முக்குல நான் உங்க கிட்ட என் காதலை சொல்ல வந்தப்ப எங்க அக்காகூட காதல் ரசம் சொட்ட சொட்ட சிரிச்சு பேசிக்கிட்டு இருந்தீங்க. இதிலையும் நாம ரெண்டாவாதா அப்படின்னு நினைச்சு மனசுடைஞ்சு வெறுத்துப் போயிட்டேன். இப்ப சொல்றேன். நான் வாழ்ந்தா அது உங்க கூட தான். அப்படி இல்லைனா உங்க விருப்பம் போல எழில நீங்க கட்டிக்கலாம். அவ உயிரோட இருக்கிற வரைக்கும் நா உங்களை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது. அதுக்காக நா கிழவியா ஆகிறவரைக்கும் வெயிட் பண்றதுலையும் அர்த்தம் கிடையாது. இப்ப நினச்சா கூட எங்க மாமாகிட்ட உங்களை போட்டுக் கொடுத்து உங்க காதலுக்கு வேட்டு வைக்க முடியும். உங்களையும் காலி பண்ண முடியும். ஆனா நீங்க எனக்கு முழுசா வேணும். அதனால இவ்ளோ சொன்னதையும் மீறி நீங்க எழிலை கல்யாணம் பண்ணிகிட்டீங்கன்னா அக்கான்னு கூட பார்க்காம...என் கையாலையே அவளை...ஏதாவது செய்ய வேண்டி வரும்.." என்று இழுத்தவளை கண் கொட்டாமல் பார்த்தான் சிவா. கண்ணெதிரே கல்யாண பூதம் நிற்பது போன்று உணர்ந்தான்.
"என்னடா பதினொன்னாவது படிக்கிற சின்னப் பொண்ணு இப்படி பேசறாளேன்னு பார்க்கறீங்களா. காதலுக்கு கண் இல்லை. அக்காவும் இல்லை. இல்லைனா நான் பன்னெண்டாவது முடிச்சதும் நீங்களே பெருந்தன்மையா எங்க வீட்ல வந்து என்னை பொண்ணு கேளுங்க. அட்லீஸ்ட் என்னோட வாழ்க்கையில இந்தக் கல்யாணமாவது எனக்கு புதுசாக் கிடைக்கட்டும்" என்று முத்தாய்ப்பாக முடித்தாள் தமிழ்.
சிவாவிற்கு சொல்வதற்கு வார்த்தைகள் இல்லை. காதலில் காற்றில் அலையும் நூலறுந்த பட்டம் போல தவித்தான். இவ்வளவு உறுதியோடு இருக்கும் இந்தப் பெண் எதையும் செய்வாள் என்று எண்ணினான். சவம் போல நடந்து ஆர்கெஸ்ட்ரா மேடை சமீபம் அடைந்தான். நான்காவது வரிசையில் குத்த வைத்து முட்டிக்கு முகம் கொடுத்து உட்கார்ந்திருந்தாள் எழில்.
"வச்சுக்கவா உன்ன மட்டும் நெஞ்சுக்குள்ளே.." என்று ஜேசுதாஸ் கேட்டால் தற்கொலை செய்து கொள்ளும் அளவிற்கு ஒருவர் மேடையில் ராகமாக கத்திக் கொண்டிருந்தார். பக்கவாத்தியம் வாசிப்பதற்கு கஷ்டப்பட்டுக்கொண்டு பத்து பேர் மேடையில் பிரசவ வேதனையில் வீற்றிருந்தனர். சங்கீதம் தெரிந்து பார்ப்பவர்கள் மரண அவஸ்த்தையில் இருந்தனர்.
இசை கேட்க மனம் இசையாமல் சிவா ஒத்தையாக அந்த ரோடில் அமைதியாக நடந்து சென்றுகொண்டிருந்தான். தேவதையாக அக்காளும் பிரம்ம ராட்ஷசியாக தங்கையும் அவன் கண்ணுக்குள் காதல் போர் புரிந்து கொண்டிருந்தார்கள். "டம்.டம்.டம்." என்று ஆர்க்கெஸ்ட்ரா ஒலி தூரத்திலிருந்து மெலிதாக அவனை இடித்துக்கொண்டிருந்தது.
முற்றும்.
பட உதவி: http://www.travelblog.org/
-
